Het mengsysteem.

Ishma had de leiding, begreep Kervin meteen. Voorlopig leek hem dit het beste. Zij was technisch het meest onderlegd en zou het best begrijpen wat ze op hun tocht tegenkwamen. Met haar voorop begonnen ze hun inspectie in de ruimte waar Chiavel zich ter voorbereiding van zijn aanslag even had teruggetrokken. Het bleek de machinekamer van het bad met pompen, verwarmingsketels en een lessenaar met meters en knoppen. Meteen liep Ishma daarop af, inspecteerde ze vluchtig en besliste voorlopig ervan af te blijven. Uit een kast met gereedschap selecteerde ze wat kennelijk meende nodig te hebben tijdens hun verdere speurtocht. Burton en hij kregen opdracht een en ander bij zich te steken. Van te voren was ze al opgedragen rugzakken en alles voor een afdeling zoals touwen mee te nemen. Zelf beperkte ze zich tot een zaklamp en een lange schroevendraaier.

Achter een tweede deur in de machinekamer zat een kooiladder die in het pikdonker verdween. Nadat Ishma een lichtschakelaar had gevonden zagen ze dat die uitkwam op een bordes. Daar aangekomen keken ze tegen de onderkant van het bad. Ishma inspecteerde het systeem terwijl ze met haar lamp de diverse onderdelen aanlichtte. Kervin zag aan haar blik hoe zich thuis voelde tussen al deze techniek. De bodem van het bad bestond uit twee betonnen platen gegoten in roestvrijstalen frames. Met rubber strippen sloten ze op elkaar en in sponningen.

‘Beton en staal zijn oud, alleen de rubber dichtingen zijn vernieuwd,’ noteerde ze als voor zichzelf. Daarna wees ze met haar lamp naar de ophangingen van de bodemplaten, grote scharnieren als van een bankkluis en zware doken.

‘Die doken, dat zijn de grendels die we voelden bewegen, Kervin. Die servomotoren daar ontgrendelen ze.’ Daarna wees ze naar de vier gelede glanzende stangen die schuin omhoog naar de twee platen reikten.

‘Dat zijn de vijzels waarmee het bad kan worden geopend en gesloten,’ kregen ze als toelichting. ‘Pas als je die op spanning brengt zijn de grendels uit de sloten te trekken. De bodem rust daarna alleen nog op die vijzels. Dus als je vervolgens de druk in vijzels opheft scharnieren de twee bodemdelen naar beneden. Die vijzels hebben we horen zuchten, Kervin.’ Hij zag hoe Burton met ontzag naar haar toelichting luisterde. Zelf voelde hij vooral verbazing dat Chiavel dit volledig buiten hun medeweten zo fraai voor elkaar had gekregen.

‘Het op spanning brengen van de vijzels en ontgrendelen gaat via die lessenaar in de machinekamer. Met de afstandsbediening zijn de vijzels daarna te ontspannen. Voor we naar het zwembad gingen had Chiavel ze al op spanning gebracht en de fallus boven het bad gekoppeld aan dit systeem van liquidatie. Voor het ontgrendelen moest hij zich even verwijderen. Zelf mee zwemmend wilde hij kennelijk geen risico lopen. Ook zijn even afwezig zijn is ons beide opgevallen.’ Kervin keek haar peinzend aan en knikte zwijgend. Hij had nog steeds geen behoefte zich te laten gelden, wist ook nog niet goed wat hij met deze tegenstander wilde.

‘Moet je zien hoe prachtig afgewerkt en gaaf alles er uitziet,’ vervolgde die enthousiast. ‘Chiavel heeft kunnen volstaan met het vervangen van het rubber, het reinigen en met olie vullen van de vijzels en smeren en gangbaar maken van de grendels.’ Met nog meer verbazing loerde Burton rond. Hij had hem al verteld over haar atelier en vakmanschap, en hij had niet overdreven. Tot in details begreep ze waar alles voor diende en hoe het werkte. Zij zou zo de volgende aanslag ermee kunnen voltrekken.

Vanaf het bordes tastte Ishma nu met haar lamp in de diepte die Chiavel had opgeslokt. Toen ze klimijzers in het donker zag verdwijnen begon ze zonder enige aarzeling met de afdaling de schacht in. Na ongeveer vijftig meter in een toenemende duisternis en in de diepte geklater van water kwamen ze uit op een ingehouwen nis met een smalle gang die in de verte licht verried. Alsof ze de weg wist, liep Ishma deze in en bracht ze zo in een grot met een groot gat in het plafond waardoor daglicht naar binnen scheen.

Meteen weken ze verschrikt terug voor het geraas van erdoor neer stortend puin. Toen de stof was opgetrokken zagen ze dat ze naast een bunker stonden. Ishma wees ze op een stalen luik onder in de bunker dat half onder stenen schuil ging, en daarna op een zware grendel die met een hefboom was verbonden aan een elektromotor.

‘Daarmee is dat luik te ontgrendelen. Na het openen van het zwembad gebeurt dat automatisch en met de juiste vertraging. De neertuimelende Chiavel is hier dus innig vermengd met een lading stenen uit deze toen volle bunker.’ Langs een stalen ladder klom ze resoluut naar de hefboom van de grendel. Na wat gepruts van haar sloeg de motor aan, zagen ze de grendel teruglopen, het luik openklappen en de bunker donderend leeglopen. Nog voor het luik kon terugvallen had Ishma de grendel teruggeschoven. Daarna porde ze met een schroevendraaier in de motor tot die begon te vlammen en roken. Weer boven zei ze ingenomen:

‘Met dat luik blijvend ontgrendeld kan de bunker zich niet meer vullen.’ Kervin begreep meteen dat ze bezig was Chiavels moordmachine onklaar te maken.

Vanaf het bordes naast de bunker stak een ladder omhoog het gat in waaruit de stenen waren gekomen. Een klim hierlangs van enige tientallen meters bracht ze op een richel in de buitenlucht naast een lange in het gesteente uitgehouwen fuik. Kervin zag hoe die aansloot op een natuurlijke kloof in de bergwand die stijl omhoog reikte naar een puinhelling in de verte. In het voorjaar als de zon de dooi inzette kwamen vandaar dus geregeld steenlawines, die de fuik deels opving en zo de bunker liet vullen. Verderop zagen ze ook traliewerk om te grote stukken af te leiden. De zware stangen waren danig gebutst maar konden het volgend Ishma nog lang volhouden.

‘Dit alles laten we gewoon zo,’ besliste Ishma. Met het luik open zouden de steenlawines de schacht continu opvullen en zo verstoppen, besefte hij. Kervin moest weer erkennen dat hij met een uiterst bekwaam technicus te maken had. Die schacht gingen ze de volgende dag onderzoeken, beval ze tenslotte, zodat ze een half uur later terug waren voor de lunch met de anderen en het verslag van hun belevenissen.

***